Usta sanatçı Müjdat Gezen sahneye adım atışının 70. yılını dün akşam Cemal Reşit Rey’de kutladı.
Müjdat Gezen’in 70. sanat yılına CHP Genel Lideri Kemal Kılıçdaroğlu da katıldı.
Müjdat Gezen tiyatro serüvenini bir yazısında şöyle anlatmıştı:
“Bin dokuz yüz altmış yılının sonbaharıydı. Şimdi on yedi yaşına basmamıştım. Vefa Lisesi’nde ders bitmiş meskene dönüyordum. Bizim sokakta bir gence rastladım. İsmi Bülent’ti. Beni arıyormuş. Lope de Vega’nın ‘Çılgın Dünya’ isimli oyununu Paris’ten yeni gelen genç direktör Asaf Çiyiltepe sahneye koyuyormuş. ‘Yarın sabah saat onda Kent Tiyatrosu Güldürü Sahnesi’nde olman lazım’ dedi, ‘rolün var…’ Bu benim birinci profesyonel rolüm olacaktı. O gece sıkıntı geçti. Sonraki gün Vefa Lisesi’ndeki dersime gitmedim. İstiklal Caddesi’ndeki Güldürü Tiyatrosu’nun kapısından teşebbüs benim ömrümdeki dönüm noktasıydı. Asistanı beni Asaf Çiyiltepe’ye götürdü. ‘Yeni gelen genç bu hocam’ dedi. Birebir Asaf Çiyiltepe bundan sonra sahneye koyacağı Henrik İbsen’in ‘Bir Halk Düşmanı’ isimli oyununda bana daha büyük rol vererek beni ödüllendirdi… Ay sonu oldu. Kuyruğa girdim tiyatronun muhasebesinin önünde. Birinci maaşımı aldım. İki yüz elli lira. Meskene döndüm. Günlerden salı. Her ayın son salısı annemin kabul günü. Kapıyı çaldım. Annem açtı. Elindeki çay tepsisini masanın üzerine koymuş, ‘Kim o?’ diye seslenmişti. Elimdeki zarfı uzattım ona, ‘Anne bu benim tiyatrodan kazandığım birinci maaşım, sana getirdim’ dedim. Annem ağlamaya başladı. Zarfı çay tepsisinin üzerine koydu. Komşularının bulunduğu odaya girdi. Sesleri duyuyorum. ‘Oğlum birinci maaşını almış, bana getirdi’ dedi… İşte bu günün üzerinden tam altmış üç yıl geçmiş. Kaç tiyatroda, kaç oyunda oynadım, kaç oyun yazdım, kaç oyun yönettim bilmiyorum. Yardımcılarım sayılarını tutup kenara yazıyorlar.
“GÜZEL SEYİRCİLERİM…”
Gelgelelim ben biraz yoruldum. ‘Durursak düşeriz’ diye diye geldik iki bin yirmi üç’e. Yetmiş yıl bir insan ömrü. Bu müddet içinde seyircilerim, sizler beni daima keyifli ettiniz. Üzerimde emeği olan hocalarımı daima minnetle anacağım. Beni yalnız bırakmayan siz seyircilerimi de. Lakin yoruldum ben. Diyorum ki artık biraz müelliflik, biraz direktörlük yapayım. Ufak tefek rollerde de ortada sahneye çıkayım. Lakin büyük sorumluluk isteyen koca koca rolleri sırtlayacak gücüm yok artık. Ortada tekrar buluşuruz. Hasret gideririz. Fakat büyük yapımlar yorucu çalışmalar benden yavaş yavaş uzaklaşıyor. Yorgunum, yoruldum. Hoşça kalın…
Güzel seyircilerim. Biz birbirimizi sevdik. Yoksa beni yetmiş yıl taşımazdınız. Sağ olun, var olun. Hakkınızı helal edin.Sevgimle, saygımla, hasretimle…”