Aganta Burina Burinata, Akdeniz gemicilerine ilişkin bir gemici kelamı… Denize açılma anında, geminin sürat kazanması için yelkenlerin bağlı olduğu halatların sıkı olması ve yeterli gerilmesi gerektiğini anlatmak isteyen bir kelam dizisi…
”Denize tutkun olan denizde ölene kadar huzur bulmazmış” der Halikarnas Balıkçısı. Müellif ve şair Cevat Şakir Kabaağaçlı, tıpkı isimli yapıtı yazdıktan 60 yıl sonra bir popstara esin kaynağı olacağını asla bilemeyeceği bir hayat karalamıştı romanında. Aganta Burina Burinata; tam da 28 yaşında bir trafik kazasında, üstelik bir yardım konseri için yola çıktığında hayatını kaybedip sevenlerini yasa boğan Barış Akarsu’nun kısa lakin süratle koştuğu hayatının bir özeti üzere.
27’liler kehanetine inanmamız için neredeyse art geriye mevte giden Kurt Cobain, Janis Joplin, Amy Winehouse, Brian Jones, Jimmy Hendrix ve Jim Morrison’un üzere, 27’yi bir geçe hayattan kopan Barış Akarsu genç yaşında müzikle yakaladığı şöhreti, konser yolunda nihayetlemişti.
Baba Selahattin Akarsu’nun verdiği bir röportajda söylediği ”Barış, Haziran’ın 29’unda Zonguldak’ta doğdu. O yıl, Dünya Çocuk Yılı’ydı. O nedenle ismini Barış koydum. 7’sinde neyse 70’inde de odur denir ya, benim oğlum da öyleydi. Çok sevildi. Çocukluğunda da çok sevilirdi. İsmi üzere içiyle de dışıyla da çok barışıktı…” kelamları sinema öncesinde yüreğimi dağladı; bir de annesinin sinemanın kontratını imzaladıktan sonra vefat edip galaya gelememesi.
Barış Akarsu Merhaba afişinin önündeyim. Seansın saatini beklerken ”Islak ıslak’ çalıyor sinemanın önünde. Sanırım his seline ön hazırlık bu. İnanılmaz bir kalabalık. Barış öldüğünde tay tay yürüyen çocuklar artık üniversiteye hazırlanma çağında ve o nesil sinemada Barış Akarsu’nun hayat hikayesini izlemek için akın akın sinemada…
Yönetmenliğini, yakın bir vakitte vizyonda olacağını bildiğimiz ve de merakla beklediğimiz ”Garip Bülbül Neşet Ertaş” sinemasının de direktörü olan Mert Dikmen’in çektiğini görüyorum; o da Barış Akarsu kuşağından bir genç zira. Kullandığı lisan ve çekim başarısın da buradan geldiğini anlamak artık daha kolay.
HER BİTİŞ BİR BAŞLANGIÇ,YENİ BİR MERHABA
Bir kıyı kasabasında, keyifli bir konutta gözlerini açtıktan 10 yıl sonra, Cem Karaca hayranlığının müziğe olan tutkusunun temelini beslediğini gördüğümüz Barış Akarsu; mütevazı kimliği, hayata tutunuşu, doğallığı, merhameti ve aşka olan sadakati ile örnek bir duruş sergilemişti. Sinema boyunca bunları ayrıntılandırılmış olarak izlerken, müziğe olan tutkuyu içselleştiren bir gencin, aşkla işi ortasında kalmasını ve büyük aşkı Zeynep’le geldiği yol ayrımına da şahit oluyoruz.
Sırtına attığı çantası ve gitarı, cebinde olmayan dönüş parası ile Amasra kıyısında ve Umut Cafe’de başlayan seyahati; evvel mutfakta sonra spontan gelişen bir sahne tecrübesi ile gelişince ,arkadaşlarının da dayanağını ardına alarak İstanbul’ a koşuyor bu sefer. 2004 yılında ” Akademi Türkiye’ de” kazandığı muvaffakiyet, buğulu sesi, sürmeli gözleri, harika sahnesiyle Türkiye’ ıslak ıslak efsunlayan Barış Akarsu var artık sahnede.
Barış’ın öyküsüne bodoslama dalıp, gerçeğin ta tabanında hissetmemizi sağlayan İsmail Ege Şaşmaz ise, sesi ve samimiyetiyle; vakit zaman da duruşu ve irtibat biçimiyle Barış Akarsu’yu o kadar hoş oynuyor ki. Aslında bu oynamaktan çok yaşamak diyebilirim.
İsmail Ege Şaşmaz, sinema çekimlerine başlamadan evvel uzun uzun Barış Akarsu’yu yakın merceğe aldığını; gerçek hayatının ayrıntılarını ve insan sevgisini keşfettikçe çok etkilendiğini söylemiş. Baba Selahattin Akarsu’nun kendisine gerçek babalık yaptığını anlatmış gala gecesinde…
Bu kadar duyguya boğulurken, sinemanın sinema tekniği açısından çok başarılı olmadığını, senaryonun zayıf kaldığını ve Akademi Türkiye sahnelerinde o günün gerçek heyet üyelerinin olmayışı üzere eksiklikleri keşfetmemek mümkün değil. Sanıyorum telif ile ilgili problemlerden kaynaklandı. Barış Akarsu’nun biyografisine ilişkin bir sinemada Bergen ya da Müslüm’deki sinema muvaffakiyetini görememek üzücü. Bütün bunlar sinemaya gitmemek için bir mazeret oluşturmamalı; tersine Barış’ı tüm özleyenler ve onu tahminen de efsane yapan tüm insani ayrıntıları bir sefer daha görüp yaşamak isteyenler seyretmeli bu sineması.
En sevdiği sözcüğün Merhaba olması; her bitiş ve ümitsizlik anında bile dudağının ucuna kondurduğu gülüşüne eklemlenen o merhaba sözcüğü ile hayata tutunan Barış, ne garip ki vefatına gittiği gecenin sabahında bile kıyı duvarına yazıyor merhaba’yı..
4 Temmuz 2007’de giden Barış’a bir defa daha merhaba demek düşüyor bize de… Merhaba Barış… Yeterli Seyirler
Özlem Kalkan
Odatv.com
