“Aşk her şeyi affeder mi?” yalnızca bir müziğin dizesi mi yoksa affedilemeyecek bir durumu karşı, verilen emeklere, gözyaşlarına karşın sorulan sihirli bir soru mu?
“Aşkı herkes farklı yaşar bu hayatta… Çeşitleri olur aşkın diye düşünürdüm; fırtınalı aşk, arbededen beslenen aşk, uzaktan aşk, platonik aşk, bir küs bir barışık aşk vs. Bizimki, düzeltiyorum benimkinde her duyguyu barındırıyordu aşk… O denli ki dokunduğu her şeye değer vermiştim ben, atmaya kıyamamıştım, biriktirmiştim… Kullandığı peçeteyi, içtiği içeceğin kutusunu, bitirdiği ilacın kapsülünü… Yanımdayken dokunduğu, tükettiği her şeye kıymet vermiştim, kendim dışında…”
Lise yıllarından bu yana sevmiş onu M.T. Dualar etmiş fark edilmek için ve nihayet duaları karşılık buluyor ve birlikte olmaya başlıyorlar. Uzun yıllar süren emekler, yurtdışında kurulan iş sebebiyle ortaya giren aralar yıldırmıyor M.T.’yi. Tek korkusu olmuş bu süreçte ‘gözden uzak olan gönülden de uzak olur mu?’ Bu süreç içerisinde nişanlanıyorlar ve kalbi bir nebze daha rahatlıyor M.T.’nin. Onunla evlenecek umuduyla yurtdışında yaşayabilmek ismine yabancı lisan kursuna bile yazılıyor. Planlandığı üzere gitmiyor süreç, evvel görülmeyen iletiler, yanıtlanmayan aramalar derken yüzleşiyor öbür birisinin varlığı gerçeği ile M.T.
UNUTMAK İSTERKEN KAYBETMEK
M.T. 28 yaşında derin bir travma yaşamış genç bir bayan… Çaresizliğine deva olacağını umut ederek, yaşadıklarını unutacağını, kısa müddetli de olsa hafızasının silineceğini düşünerek giriyor bu girdaba. Unutmak, aklından uzaklaştırmak için aldığı unsur onu kendisinden, aklındakilerden değil, herkesten uzaklaştırmış. Gözlerinin önünde eridiğini gören anne ve baba çaresizlik içinde yollar aramış illaki. Hastanelere yatırılıp ilaçlı tedavi yolu denenmiş, ancak kısa bir mühlet sonra tekrar kullanmaya, yaşanılan tüm süreci tekrar yaşamaya başlamışlar. Psikologlar, terapistler vs. gerçekleştirilen tüm gayretler karşılıksız kalmış zira vücudu tedavi oluyor, ruhu ve beyni bu tedaviden yararlanamıyor, zira ‘affetmeye, vazgeçmeye’ hazır değil beyni ve ruhu M.T.’nin ve bu vakit alacak ve elbette süratli olmayacaktı.
Görüşmelerimiz süreci içerisinde evvel klinik tedavi sürecini planladık, süreç tamamlandıktan sonra, kanından atılan husus ve toksinlerin akabinde beyninden ve kalbinden atılması gereken toksinlerin temizlenmesi sürecini planlamalıydık. Sevgisinin en büyük delili olduğu sevdiğine ilişkin olan atık hususların M.T. tarafından isteyerek hayatından tek tek çıkartılması ve vedalaşılması gerekiyordu. Her görüşmemize maziye dair manalı ancak realitede bir atık obje ile geldi, objenin eşlik ettiği anıyı tekrar yaşadı anlatarak ya da yazarak ancak kesinlikle vedalaşarak.
“GÜÇLÜ OLAN HİSLERİM BENİ ZAYIFLATTI”
“Ne çok biriktirmişim, her anımızı bir obje ile eşleştirmişim beynimde. Ne yapacaktım bu kadar çöpü bilmiyorum ancak o yokken tutunmuştum bunlara… Sanırım artık yerini bunlarla dolduramadığım için öbür ihtimalleri sokmuştum hayatıma… Zayıf beşerler bulaşır bu illete diye bir niyet var insanlarda. Ben zayıf değildim aslında, zayıf olmayı ben seçmemiştim, güçlü olan hislerim zayıflatmıştı beni…” Yanlışsız tanımlaması buydu bence de bu sürecin. Uzun ve güç bir seyahat oldu bizimkisi lakin başardı. Beyninden atmayı başardı, yerine koymayı başardı, ailesine ve etrafına sarıldı.
Yaşam sıkıntı lakin bir o kadar öğretici aslında. Hayat içerisinde yaşadığımız hisler ve durumlar da bir o kadar yok gösterici oluyor hayatta. O denli ki bir an geliyor hasta olmasına bile dayanamadığınız insanın, içinizde ölmesi için dua edersiniz.
Dr. Burcu Bostancıoğlu
