Dr. Burcu Bostancıoğlu
Her gün bir canı yitirdiğimiz, toplumsal medyadan acı paylaşımlara şahit olduğumuz, yalnızca endişe sinemalarında görebiliriz dediğimiz sahneleri canlı canlı yaşadığımız, heştek (#) lerde ‘uyuşturucu’ sözü ile ilgili birkaç satır yazı yazmakla yetinilen öğrenilmiş çaresizliğin seçildiği bir vakit dilimini yaşıyoruz.
Biz yaklaşık bir buçuk ay evvel benim yazılarımda yer verirken bile birçok defa düşünerek yazacağım gerçek hayat öyküsünü Bağcılar’da canlı canlı yaşadık. Endişe sinemalarında gördüğümüz sahnelerin gerçeklerini gördük, nutkumuz tutuldu. Hepimiz o kahreden imgeleri izledik ve yaşadık o yüzden sözlere dökmek istemiyorum. Bizim bağımlılık ve sonuçları ismine yaşadığımız çok önemli bir olaydı. Fevkalâde durum olarak kabul edilmesi gereken ve tüm vakit diliminin durdurulup acil tahlil üretebilmek ismine harekete geçilmesi gereken bir durumdu ancak birkaç gün sonra hayat olağan akışı ile devam etti. Normalleştirdik… Bakınız en tehlikeli durumdur acının normalleşmesi!
Evine ve hayatına bu acının girmediği, bu dehşetli ve zahmetli durumla yüzleşmediğimiz için mi toplumsal medyada yalnızca hüzün ile okuyup bir satır yazı ile paylaştığımız bir sorun oldu bağımlılık sorunu ve sonunda yaşanılan acı tablolar?
Madde bağımlılığı sorunu ülkemizin en kıymetli sorunlarından birisi ve husus hakkında birçok çalışma, birçok araştırma, birçok yayın ve birçok haber yapıldı ve hala yapılmakta. Bahis hakkında ilgisi olan olmayan yalnızca gündem yaratmak emelli ‘’bağımlılığı’’ bahis edenler bu durumu yaşayan aileleri hiç düşünüyor mu?
Gençliğin en büyük sorunu olan bu sorunun hakikaten yalnızca siyaseten tartışılması mıdır muhtaçlığımız olan, yoksa asıl konu bağımlılık sorununun oluşmasına sebep olan kök sorunların, alt sorunların, neden-sonuç alakalarından fazla bu kasvete yönelik esaslı, ulaşılabilir ve sürdürülebilir tahlil teklifleri ve süratlice aktive edilecek aksiyon planları mıdır? Bugün gençliği tehdit eden bağımlılık sorunu üzerinden siyaset devşirenler ailelerin neler yaşadığını, yaşananlar karşısında çaresiz kalındığını, birtakım yasalar ve kanunlar gereği ellerinin kollarının bağlı kalıp çocuklarının günden güne yok olmasını izlediklerini biliyor mu? Hayır … Bu bahis siyaset üstü bir mesele! Yalnızca onun, bunun sıkıntısı değil bu hepimizin sıkıntısı …
Siyasilerin yalnızca açılan heşteklere bir cümle yazmasının aileler için hiçbir ehemmiyeti yok… Lakin neler yapılabilir noktasında şayet samimiysek gençlik için bu savaşa haydi gelin elinizi taşın altına koyun bu gerçekleri TBMM ‘ye taşıyın … İşte o gerçekler:
1- En kıymetli sorunlardan bir tanesi hastanelerin yetersizliği; ülke genelinde 81 ilimiz var ve Amatem bulunan toplam hastane sayısı 29
2- Kamu- Özel işbirliği ile yapılan kent hastanelerinin sayısı 19 ve maalesef hiçbirinin içinde Amatem yok !
3- 18 yaşının altındaki bağımlılık sorunu yaşayan çocuklarımızın tedavisi için çalışan Çematem’lerin sayısı da içler acısı, mesela Türkiye’nin üçüncü büyük kenti olan İzmir’de 12 yataklı tek bir hastane var!
4- Annelerin en büyük sorunu haline gelen “tedavi problemi”: ‘Tedavide gönüllülük esastır’ prensibi tedavinin, Dünya Sıhhat Örgütü tarafından da ‘Beyin Hastalığı’ olarak kabul edilen bağımlılık sorununu yaşayan bağımlı bireyin isteğine bırakılması
5- Unsur krizini ve yoksunluklarını yaşayan ve ailesine, etrafına ziyan veren ve tedavi olmak istemeyen bireylerin birinci derece yakınlarının vasi tayinin alınması sürecinin 6-8 ayı bulması ve bu süreçte ailelerin önemli ıstırap yaşamaları
Bu lisana getirmeye çalıştığım acil tahlil üretilmesi gereken sıkıntıların en değerlileri lakin bağımlılık sorununun yalnızca sıhhat alanında değil eğitim, hukuk, meslek edindirme, iş istihdamı yaratma üzere birbirlerini tamamlayan çoklu alanlarda açıklarımız mevcut.
‘Geleceğimizin teminatı gençlerimiz’ diye kurduğumuz cümlelerdeki ‘gençlerimiz’ yalnızca sözlerden ibaret olmaya gerçek gidiyor. Pozisyonumuz, misyonumuz, etiketimiz ne olursa olsun her şeyden evvel birer ‘anne ve baba’ olduğumuzu hatırlamamız ve bu sorunun burnumuzun tabanında olduğunu ve kendi evlatlarımızın da direkt ya da dolaylı olarak bu meseleyle karşılaşacaklarını unutmamalıyız.
Tolstoy’un altını çizdiği üzere; “Acı duyabiliyorsan canlısın. Oburunun acısını duyabiliyorsan insansın…”
Başkalarının acısını kendi acımız üzere hissetmemiz, paylaşmamız ve tahlil üretmemiz dileğiyle…
Dr. Burcu Bostancıoğlu